پای بـر سینـه ی ایـن راه زدیـم

گویـی اما تـه این راه دراز

دزد شبـگیر جنـون منتظر اسـت

من و عشـق

همه روز و همه شـب

در پی یافـتن سایـه درختـی، آبی

در سکـوت غم تنـهایی خـویش

بیـن هر ثـانیه را

لا بـه لای سخـن و قافـیه را می گشتیم

در غم عشـق تو مـردم امـا

این صـدای ضـربان و تـپش قلب ره عشـق هنوز

از قدم های بلنـد من و تـوست

دل من بـا دل تـو...

دوش بـر دوش هم از حادثـه ها می گـذریم

می نشیـنیم به کنجی، در این بادیه ی عشـق و جنـون

و نـهال دلـمان

که به هم کـاشته بودیم از عشـق

همه عشـق و همه عشـق

دور از غـارت باد سـحری

با دو چـشم ترمان جـان گیرد

آری آری دل من بـا دل تـو...

می رسم من به تو یـک روز اما

گفتنـش دشــوار اسـت

کـه کـجا؟ کی؟ بـه چـه اندیـشه؟ ولی

من به دیـوار سرای دل و ذهن

نـقشی از حـرف بـزرگی دارم:

 گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری 

 دانی که رسیـدن هنر گــام زمان است